شعری از خسرو گلسرخی

صبح

دگر صبح است و پایان شب تار است.
دگر صبح است و بیداری سزاوار است.
دگر خورشید از پشت بلندیها, نمودار است
دگر صبح است...

دگر از سوز و سرمای شب تاریک, تنهامان نمی لرزد,
دگر افسرده طفل پابرهنه, از زبان مادر شبها نمی ترسد
دگر شمع امید ما چو خورشیدی نمایان است
دگر صبح است...

کنون شب زنده داران! صبح گردیده,
نخوابید, جنگ در پیش است.
کنون ای رهروان حق, شب تاریک معدوم است
سفیدی حاکم و در دادگاهش, هر سیاهی خرد و محکوم است
کنون باید که برخیزیم و خون دشمنان تا پای جان ریزیم
دگر وقت قیام است و قیامی بر علیه دشمنان است
سزای حق کشان بر چوبه ی دار است
و ما باید که بر خیزیم...
دگر صبح است...


چنان کاوه, درفش کاویانی را به روی دوش اندازیم
جهان ظلم را از ریشه سوزانده, جهان دیگری سازیم
دگر صبح است.
دگر صبح است و مردم را کنون برخاستن شاید,
نهال دشمنان را تیغها باید
که از بن بشکند نابودشان سازد...

اگر گرگی نظر دارد که میشی را بیازارد,
قوی چوپان بباید نیش او بندد
اگر غفلت کند او خود گنهکار است
دگر صبح است...

دگر هر شخص بیکاری در این دنیای ما خوار است
و این افسردگی, ناراحتی, عار است
دگر صبح است و ما باید برافروزیم آتش را,
یسوزانیم دشمن را,
که شاید همره دودش رود بر آسمان شیطان,
و یا همراه بادی او شود دور از زمین ما,
دگر صبح است...
دگر روز تبهکاران به مثل نیمه شب تار است...